Vooruitgang zien we als iets positief. Het gaat over in beweging zijn. Over niet stilstaan. Over niet achterom maar vooruit kijken. Over de toekomst. Het zegt iets over ontwikkeling. Over dat het later beter is dan nu. Zolang we maar vooruitgaan is het goed.
Rad
We hebben dit zo diep verinnerlijkt dat het een grote invloed heeft op ons dagelijks leven. We streven naar innovatie, economische groei, persoonlijke ontwikkeling en een leven lang leren. Alles staat in het teken van in beweging zijn. Stilstand is achteruitgang. Wie stilstaat roept zijn eigen falen over zich af.
We rennen als hamsters in een rad. Eén dat altijd maar doorgaat, vooruit. Maar waarnaartoe? Stellen we onszelf weleens die vraag? Waarom is het belangrijk dat er groei is, dat we ons leven lang blijven leren? Welk verhaal, welke gedachtegang zit achter ons vooruitgangsideaal? Leidt groeien wel echt tot een fijnere wereld om in te leven? En beseffen we dat onze aandacht telkens uitgaat naar het volgende in plaats van dat we leren goed om te gaan met wat er ís?
Stilstaan
Er zit kracht in aandacht geven, vasthouden. In rust, stilstaan, tevreden zijn en terugkeren op je schreden. En niet onbelangrijk: verandering gaat onherroepelijk gepaard met loslaten en reflectie, met rouw. En dat heeft tijd nodig. Tijd die we moeten nemen. Het is ook het kostbaarste wat we als mens hebben, tijd.
Of laat ik het anders zeggen: we hebben ook tegenwerkende krachten nodig om tot bloei te komen. Het leven is een aaneenschakeling van het zoeken naar balans. Tussen vooruitgaan en stilstaan, tussen doen en niet doen, tussen bewegen en rusten. En zolang we die tegenwerkende krachten niet genoeg toelaten in ons leven, is het niet gek dat wijzelf en onze planeet overbelast raken.